Οι νύχτες μας θησαυρίζουν αστέρια
αχταρμάς μέσα σε ένα κουβά
με νερό· το ήπιαμε, πλυθήκαμε, το δώσαμε
ενέχυρο σε έναν μικρό θεό
κι αυτό άστραψε μέσα στο μεγάλο του κύπελλο
καθώς το έπινε από υποχρέωση· κατόπιν
ξεδίψασε και άρχισε να το χρησιμοποιεί
για πλύσεις και γαργάρες· το έφτυνε
στα μούτρα μας, το πετούσε
στα χωράφια, το ‘δίνε στα μουλάρια· δεν υπάρχει τίποτε
που να μην το ευχηθήκαμε
λουόμενοι εμείς αείποτε με το αστραφτερό φτύσμα του θεού
Λες και η νύχτα ξυπνά μέσα μας τη δουλοπρέπεια
/εκτός από την όρεξη για έρωτα ή γλυκό
μας δίνει πάντα το ένα από τα τρία
όταν πέφτει το πιο λαμπρό άστρο λένε οι ρομαντικοί
μα ζούμε εμείς κυρίως -ω τι ανοησία- κάτω
από το έκκριμά του
μέχρι να πεθάνουμε
με την ίδια ξέφρενη πτώση
Θ.
