[...]
Πώς βουλιάζει
το κρίμα σου στ' ασημιά
και βγαίνει όλο θαμπάδα
να πουληθεί στον πάγκο
του πλανόδιου βιβλιοπώλη;
Και εκείνος ο Ζαρατούστρας
δίπλα σου αιωνόβιος
πορτοκαλής ήλιος
σε κρατάει από το χέρι
να φύγετε μαζί
-αν ίσως-
εκείνος ήρωας
και συ νεκρή κιόλας
σε τιμή ευκαιρίας
κι ας μακαρίζεις την τύχη σου
στα ίχνη που άφησε
ο πατέρας
Μα άλλο δεν είσαι
πάρα εκείνο το άτυχο κορίτσι
που 'πε η ηλικιωμένη του
δεύτερου ορόφου
κρίμα, νέα σαν τον
άργυρο
μα αφόρετη μαύρισε από την καρτερία
Θ.
