Πως γράφω ό,τι με ριγεί τη λύπη τη χαρίζω
σ’ αδάμαντα και κρύσταλλο τη σπάω και τη λιανίζω
μόνο που στέκομαι σιμά στο βράχο και στο κύμα
του αθηριού με τον ανθό γεννά μονιά το ποίημα
κι ολότελα ταξίδεψα στου Άτλαντα την πλάτη
αρνήθηκα να με μετρώ διασκελισμούς γεμάτη
ανάσα φεγγαρόλυτη κι ελεύθερη σπαθίζει
τον ίαμβο ζευγαρωτή τα λόγια μου γυρίζει∙
όπως στέκομαι
στην άκρη του βράχου
θυμάμαι τους αυτόχειρες ποιητές
/ο λόγος τους βαρίδι στη ψυχή μου
κι όμοια με άσεμνη σκέψη ή
με την πιο κρυφή επιθυμία
/το βυζί
ζεστή τροφή
στο
στόμα του εραστή μου
τα νύχια
μπηγμένα
στο
δέρμα το δοσμένο
τινάζω τα μαλλιά μου και
πέφτουν οι ανθοί
που μάζεψα στο δρόμο
προς τη θάλασσα τάχα
που διάλεξα μες στην παγκόσμια μοίρα
προτού να ριχτώ
στην ανάγκη της
κι ας με ζώνει ο φόβος∙
οι δυο μου φύσεις πολεμούν, η μια να τραγουδάει
κι η άλλη η πικρότερη θάνατο να σκορπάει.-
Πρώτη δημοσίευση στο Κόσκινο:
https://tokoskino.me/2021/11/09/%ce%b8%ce%b5%ce%bf%ce%b4%cf%8e%cf%81%ce%b1-%ce%b2%ce%b1%ce%b3%ce%b9%cf%8e%cf%84%ce%b7-%cf%84%ce%bf-%cf%84%cf%81%ce%b1%ce%b3%ce%bf%cf%8d%ce%b4%ce%b9-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b2%ce%bf%cf%81%ce%b9%ce%ac/?fbclid=IwAR08DkODXvvhnA60lCN-MjfcrEfLbKBkGXCM-L6aao0g4CyxHyq8l4hImL4
