Τώρα ένας κόμπος
δένει μου τις λέξεις
κι ένα τραγούδι
μου επιβάλλει σιωπή
από το στόμα μου βγαίνουν
μόνο γαρίφαλα χλωρά
και μυρωδάτα∙
λαβώστε τα ποιήματα
σκίστε τα χαρτιά
των αυχμηρών στίχων
που ‘γραψε η ρέμβη μου γλυκολαλιά
μην απαγγέλλετε τη ματιά του τη θάλασσα
μη ‘μολογείτε την
εξομολόγηση
τώρα είν’ εμπρός μου
ζωντανός
σάρκα θεριό και αίμα
τώρα γεμίσανε οι δέστρες στα λιμάνια
το ταξίδι κι αν αναβάλω
αύριο πάλι θα πιάσω
γράμματα και κόκκινο
κοντύλι
Θ.
