Συμβουλή σε μία νέα ποιήτρια

 

[ὁ τοῦ εἰδώλου ποιητής, ὁ μιμητής, φαμέν, 

τοῦ μὲν ὄντος οὐδὲν ἐπαΐει, τοῦ δὲ φαινομένου]

 

Ξεφυσώντας ένα

αστείο που

είπε από μέσα του

με γέμισε

καπνό old navy μαλακό

 

ηδύνοντας τις άκρες των δαχτύλων μου

συνέχισε

με έναν στίχο

που βρήκε στις κόρες

των ματιών μου

ενόσω

του ‘λεγα το πιο μεγάλο

μυστικό,

τι είναι η ποίηση για μένα

 

τότε, ψιθύρισε παλιοθήλυκο

εκστομίζοντας

-ο φαύλος-

το αστείο

 

Θ.

[Περικοπή]

 

[…]

 

Νύχτα που ‘πεσες νωρίς

σήμαντρα μονότονοι ρυθμοί κι ανθάκια επιταφίων

σας κοιτώ με επιμονή

που αιχμαλωτίσατε τον ερημίτη

μόνο για να μάθω

την προσευχή μου

όταν κατάχαμα ξαπλώνουν οι ήττες μου

και τ’ αγιοκέρια καίνε

ό,τι ήταν να κάψουν

όταν τη ψυχή μου αμολάω σαν τον αετό

κι εκείνη κολλάει

στον εικονολάτρη θόλο

 

γιατί σ’ αγαπώ πιο πολύ από μένα

κι όλες του κόσμου

οι αμφιβολίες οι σοφίες οι πίστεις

κι οι θεοί που εγκατέλειψαν στα στερνά

το έρημο σπουργίτι

δε φτάνουν για να με κάνουν

σκέτο σώμα και κουφάρι

 

σ’ αγαπώ άρα υπάρχω

               και σβήνω

               με το σάλιο μου

               τη φλόγα

 

Θ.

 

Η μουσική της απουσίας σου

 

Η μουσική της απουσίας σου

 

Το ‘χω ξαναγράψει έτσι; Ξεχνώ∙

               τ’ ακρόπρωρο του Μάη

               στραφταλίζει

               στα μάτια μου

               όταν έρχεσαι

 

όταν φεύγεις

               ποιητεύουν άσκοπα

               οι λέξεις μου

               λίγα στιχάκια, κι αυτά μισά

               όλο στοχασμοί και αθιβολές

               κι η μία αυγή πίσω απ’ την άλλη∙

               τα ρόδα τους αμύριστα

               χάνονται τα καημένα

 

Θ.