[…]
Νύχτα που ‘πεσες νωρίς
σήμαντρα μονότονοι ρυθμοί κι ανθάκια επιταφίων
σας κοιτώ με επιμονή
που αιχμαλωτίσατε τον ερημίτη
μόνο για να μάθω
την προσευχή μου
όταν κατάχαμα ξαπλώνουν οι ήττες μου
και τ’ αγιοκέρια καίνε
ό,τι ήταν να κάψουν
όταν τη ψυχή μου αμολάω σαν τον αετό
κι εκείνη κολλάει
στον εικονολάτρη θόλο
γιατί σ’ αγαπώ πιο πολύ από μένα
κι όλες του κόσμου
οι αμφιβολίες οι σοφίες οι πίστεις
κι οι θεοί που εγκατέλειψαν στα στερνά
το έρημο σπουργίτι
δε φτάνουν για να με κάνουν
σκέτο σώμα και κουφάρι
σ’ αγαπώ άρα υπάρχω
και
σβήνω
με το
σάλιο μου
τη φλόγα
Θ.
