Πού είστε λόγια μου
τώρα
που αφήνω τ' άλογα ελεύθερα
να
τρέξουν
πάνω
στο σώμα μου
τώρα
που έκανα
μια
φυλακή λειμώνα
με
τα κρίνα τσαλαπατημένα
απ'
τον καλπασμό;
Πού είστε λόγια μου
τώρα
που χάραξε πληγές
τ'
άψυχο κορμί του Έκτορα
στης
πτέρνης μου
την
αθανασία
κι
η ψυχή μου πια
Αστυάνακτας
ρίπτεται
απ’
τα τείχη της ζωής μου;
Θ.
