Σονέτο

 

 

Άσπρο και μαύρο ο ουρανός μυρίζει

και είναι η μέρα ίδια όπως εχθές

κρυφά που κλαίνε πάλι οι ψυχές

ο νους του αγγέλου το ζάλο τους ανθίζει

 

Είναι τα χέρια του αόρατα στο ρίγος

και τα φιλιά αγέννητα ακόμα

όπως η θάλασσα το ξύλο και το χώμα

έχουν το χρώμα τους και αυτό δεν είναι μύθος

 

Στον παράστρατο τον δρόμο προς τη γη

κόβουν φτερά οι θεοί που τον κοιτούνε

κι όπως πληγώνεται με αίμα και βροχή

 

πέφτει στον λάκκο που κοιμάται ο σκοπός του

τρέχει να δει αυτούς που καρτερούνε

και ζώντας ποίημα ας έλθει ο θάνατός του

 

Θ.

O γλιτωμός

 

 

Ικάρειος φτερωτός

κερίζεις με το μέλι

την πτήση προς τον Ήλιο

αύθις κεκαυμένοι Όνειροι

του Θανάτου αδέρφια

αναμετρώνται με τα ρίγη του Βορέα

στον λειμώνα των κρίνων

κι όπως σε καίει πέλεκυς η αχτίδα

γράφω γάργαρο έναν λόγο που μετράει,

νιφάδα που χορεύει η τύχη στα φτερά σου

ναύτης στο παγωμένο σκαρί του Scarborough

μαέστρος της Ενάτης

με την πένα σου χτυπώντας το αναλόγιο της ποίησης

κι εγώ

μιαν αγκαλιά κρινάκια

βουτώ σε τούτο το λειμώνα

που σ’ έκρινε λίγο πριν το τέλος του κόσμου

 

Θ.