Ικάρειος φτερωτός
κερίζεις με το μέλι
την πτήση προς τον
Ήλιο
αύθις κεκαυμένοι
Όνειροι
του Θανάτου αδέρφια
αναμετρώνται με τα
ρίγη του Βορέα
στον λειμώνα των
κρίνων
κι όπως σε καίει
πέλεκυς η αχτίδα
γράφω γάργαρο έναν
λόγο που μετράει,
νιφάδα που χορεύει η
τύχη στα φτερά σου
ναύτης στο παγωμένο
σκαρί του Scarborough
μαέστρος της Ενάτης
με την πένα σου
χτυπώντας το αναλόγιο της ποίησης
κι εγώ
μιαν αγκαλιά κρινάκια
βουτώ σε τούτο το
λειμώνα
που σ’ έκρινε λίγο
πριν το τέλος του κόσμου
Θ.
