Άσπρο και μαύρο ο ουρανός μυρίζει
και είναι η μέρα ίδια όπως εχθές
κρυφά που κλαίνε πάλι οι ψυχές
ο νους του αγγέλου το ζάλο τους ανθίζει
Είναι τα χέρια του αόρατα στο ρίγος
και τα φιλιά αγέννητα ακόμα
όπως η θάλασσα το ξύλο και το χώμα
έχουν το χρώμα τους και αυτό δεν είναι μύθος
Στον παράστρατο τον δρόμο προς τη γη
κόβουν φτερά οι θεοί που τον κοιτούνε
κι όπως πληγώνεται με αίμα και βροχή
πέφτει στον λάκκο που κοιμάται ο σκοπός του
τρέχει να δει αυτούς που καρτερούνε
και ζώντας ποίημα ας έλθει ο θάνατός του
Θ.
