Υπάρχω στο ξύπνημα, τεντώνομαι
ξεπιάνομαι
Υπάρχω στο ρούφηγμα του καφέ
στο
πρώτο τσιγάρο
Σαν καύτρα καίγεται η σκέψη μου
τι
έχω σήμερα να κάνω
Υπάρχω στο νερό που πίνω
στην
αγορά, στο ζύγι του μπακάλη
Υπάρχω στα ρέστα και χρεωκόπησα
Υπάρχω στα σκαλοπάτια του Φανούρη
και
της κυρά-Μαρίας που έπαθε εγκεφαλικό πέρσι το καλοκαίρι
Υπάρχω στα γεράνια, στις φτέρες και τις ταΐστρες των πουλιών
στον ξαφνικό θάνατο της μάνας
μου
…
Υπάρχω στο θλιμμένο μου κουτάβι
μα
πιο πολύ στη γάτα μου τη Γιάννα
Υπάρχω στην πείνα και στη λαιμαργία
στα
ρούχα που χάρισα στον άστεγο άντρα
στα
βρώμικα κλινοσκεπάσματα
στο
κάτουρο που πότισε τα όνειρά του κάτω απ’ τη γέφυρα
Υπάρχω στα μάτια των φίλων μου τα βράδια
στο
γέλιο τους, τον λόγο και την προσβολή τους
Υπάρχω στα μάτια των παιδιών μου μέσα
που
σκεπάζω κάθε βράδυ με ευχές αιώνιας ζωής
Υπάρχω στον έρωτα, υπάρχω στα χείλη σου, υπάρχω μέσα σου
Υπάρχω στον ύπνο μου και στον χαμό μου
Τι κακό που με βρήκε
…
Θ.
