Λάθρα

Δεν το ξέρεις
μα όταν συζητούμε
για την αποδόμηση 
της ανθρώπινης ύπαρξης 
στον Οδυσσέα 
αφήνω τη γεύση μου
πάνω στο λαιμό σου

έτσι υπάρχω διπλά

εκεί που ακουμπάει
ο γιακάς σου 
αφήνω τη σκέψη μου 

Θ.

Υπάρχω στο ξύπνημα

 

Υπάρχω στο ξύπνημα, τεντώνομαι

ξεπιάνομαι

Υπάρχω στο ρούφηγμα του καφέ

                                στο πρώτο τσιγάρο

Σαν καύτρα καίγεται η σκέψη μου

                                τι έχω σήμερα να κάνω

Υπάρχω στο νερό που πίνω

                                στην αγορά, στο ζύγι του μπακάλη

Υπάρχω στα ρέστα και χρεωκόπησα

Υπάρχω στα σκαλοπάτια του Φανούρη

                                και της κυρά-Μαρίας που έπαθε εγκεφαλικό πέρσι το καλοκαίρι

Υπάρχω στα γεράνια, στις φτέρες και τις ταΐστρες των πουλιών

                                στον ξαφνικό θάνατο της μάνας μου

…

Υπάρχω στο θλιμμένο μου κουτάβι

                                μα πιο πολύ στη γάτα μου τη Γιάννα

Υπάρχω στην πείνα και στη λαιμαργία

                                στα ρούχα που χάρισα στον άστεγο άντρα

                                στα βρώμικα κλινοσκεπάσματα

                                στο κάτουρο που πότισε τα όνειρά του κάτω απ’ τη γέφυρα

Υπάρχω στα μάτια των φίλων μου τα βράδια

                                στο γέλιο τους, τον λόγο και την προσβολή τους

Υπάρχω στα μάτια των παιδιών μου μέσα

                                που σκεπάζω κάθε βράδυ με ευχές αιώνιας ζωής

Υπάρχω στον έρωτα, υπάρχω στα χείλη σου, υπάρχω μέσα σου

Υπάρχω στον ύπνο μου και στον χαμό μου

Τι κακό που με βρήκε

…

 

Θ.

 

 

 

Παγωτό φιστίκι

Τρέχει από κάτω μας το μωσαϊκό

Στις ξέφωτες αυλές

Κάτι πρωινά σχολικής αργίας

Όταν διασταυρώνουμε τις βέργες

Που στερούμε από την κορμοστασιά

Της κληματίδας και του γιασεμιού

Με τα αθώα βλέμματα χιαστί

Να ταράζουν τα ρο και τα ερωτήματα

Και την εκμετάλλευση να μην έχει σύνεση

Ούτε ανάμεσα στις παιχνιδιάρικες ελαφροσύνες

Γιατί πρόσθεσα και την αφή στα ιδρωμένα σου χέρια

Και ρόδισαν τα μάγουλα σαν ώριμες ντομάτες

Τα μάτια στράφηκαν στον ουρανό

Για να μη σπάσει η καρδιά απ’ το πολύ το θάρρος

Μα έτσι φοβισμένο σε θέλω

Και σε τελειώνω εις γνώσιν με χάρη,

Κουθες Κουνά

Κουφί Κουλή Κουθού Κουμέ;

Θ.

Άρνηση

Συνθετικά
χαρτοκοπτικά
συμφωνόληκτα
ρήματα
πάνω στο στήθος μου
κυλούν
ηδονισμένα
ή ηδονικά
-δεν πετούν οι λέξεις ανισόπτερα-
καταλήγοντας
σε στέρηση του λάθους
μέσα στην απρόσωπη μήτρα
του κτήνους που γέννησε
την ανημποριά σου
να ζήσεις
<πάνω στο σώμα μου>
τον προορισμό των ρημάτων
στα χείλη

 Θ. Εργώδεις Αναγνώσεις, 2020

Παράφορη

Στοά Πατησίων Βερανζέρου

στο τρίγωνο θλίβομαι

μα περπατώ συχνά

με τα χέρια σταυρωμένα πίσω μου

Στέκομαι στη βιτρίνα με τα φτηνά ρολόγια

που δείχνουν όλα την ώρα θανάτου

και το σεντόνι κάθε τόσο σκεπάζει

ψυχρά πρόσωπα

απέναντι όμως κρέμονται

λογιών λογιών κοκάλινοι σκελετοί

γυαλιά ηλίου

γυαλιά μυωπίας

αστιγματισμός και γήρας

Μέσα ένας άσχημος νέος τροχίζει φακούς

έξω στέκεται μια γριά

τρώει σουβλάκι από τη Λειβαδιά

και τραβάει κάθε τόσο το βρακί

από τα πλαδαρά της κωλομέρια

Γυρνώ το κεφάλι και

πέφτω πάνω σε λαθραναγνώστες

πρώτο περίπτερο στην πλατεία

Διαβάζω

η μεγάλη ηθοποιός

ταξίδεψε στην Αμερική

για μια επαναστατική θεραπεία

Φορούσε γυαλιά ηλίου

τη φαντάστηκα να κάνει περίπατο στη Βερανζέρου

ή ο θάνατος είναι το μόνο κακό που θα της συμβεί

Στη Τζωρτζ ο Μανόλης της γειτονιάς

χτυπάει όπως πάντα

την πρέζα της διαφυγής

Η Μόνικα πουλάει τυρόπιτες

ξώβυζα και γυαλιστεροί κορσέδες

στα σκαμπό δυο τρεις λυσσασμένοι

μασούν θρουλισμένες σφολιάτες

καρφώνουν το βλέμμα τους πάνω της

κουνώντας νευρικά το ένα τους πόδι

Παντού μυρίζει μυρωδικά

ρίγανη άτριφτη και κίμινο

θα προχωρούσα ευθεία

μα μεθώ οσμή και άρνη

καταλήγω στη Λέσβο

μια χόρτα, μια φέτα, μπίρα και Άλεν

Την ίδια στιγμή πεθαίνει από έμφραγμα

στο ασανσέρ του πέμπτου ορόφου

ο άνθρωπος που με περιμένει

να έλθω και σήμερα

με τη γύρη των αμάραντων που σάρωσα καθ’ οδόν

στο τρίγωνο που θλίβομαι

μα περπατώ συχνά

στοά Πατησίων Βερανζέρου

Θ., Γυρολόγοι 2020

Ερωτική ταξιανθία σε μι ελάσσονα

Κάθε τόσο βγαίνω

γυναίκα

από τα δια τί και ό,τι

κοσμολογία και ηθική ματαίωση

όταν

θυμούμαι πως με έχεις πονέσει

εσύ περισσότερο

απ’ την ύπαρξη

τότε που

κέρασες τη φίλη μου

τσάι γιασεμιού στην Αμάλθεια

Ακαταμάχητη Αφροδίτη στο Σινέ Παρί

χέρι-χέρι Κυδαθηναίων και Κόδρου

Ορφανή τώρα από

περισυλλογές

πλέκω με τα χέρια μου αμήχανα

δυο φύλλα αγγελικούλας

που έκοψα

καθώς περνούσα κλαίγοντας

από τη λεωφόρο των υποκορισμών

του έρωτα

Θ.

Λύπη

Ι

Ξέρω ότι λείπεις

όταν τα παράθυρα

στάζουν απ’ την υγρασία

της βροχής

Εγώ στέκομαι κοιτώντας

τον δημόσιο φανό

μη ξέροντας τι να σκουπίσω,

Το πρόσωπό μου

ή τον αβέβαιο θεό σου

που αρρώστησε μαζί μου;

ΙΙ

Ο ποιητής της ζωής μου

πέθανε χθες από υπερβολική δόση

ερμηνείας

Τον έθαψα δίπλα

σε έναν ασπάλαθο

και ένα πιάνο με ουρά

Ύστερα ήπια στην υγειά του

μια φίσερ πίλσνερ

και περιπλανήθηκα στους δρόμους

του Μανχάταν

για έβδομη, ίσως όγδοη φορά

Πενθούν τα οράματα,

ας γελάσω

Θ.