Γη, γη,
που ιππεύεις το γαϊτανάκι σου
προς την εξαφάνιση,
κατευθείαν στις ρίζες,
πυκνώνοντας τους ωκεανούς σαν πηχτή σος,
κακοφορμίζοντας μες στις σπηλιές σου,
γίνεσαι αφοδευτήριο.
Τα δέντρα σου είναι ανεστραμμένες καρέκλες.
Τα λουλούδια σου στενάζουν στους καθρέφτες τους,
και δακρύζουν για έναν ήλιο που δεν φοράει μάσκα.
Τα σύννεφα σου ντυμένα στα λευκά,
προσπαθώντας να μονάσουν
λένε προσευχές εννέα ημερών στον ουρανό.
Ο ουρανός είναι κίτρινος με τον ίκτερο του,
και οι φλέβες του χύνονται στα ποτάμια
εκεί που τα ψάρια γονατίζουν
για να καταπιούν τρίχες και κατσικίσια μάτια.
Συνολικά, θα έλεγα,
ο κόσμος πνίγεται.
Και εγώ, στο κρεβάτι μου κάθε βράδυ,
ακούω τα είκοσι παπούτσια μου
να συζητούν γι’ αυτό.
Και το φεγγάρι,
κάτω από τη σκοτεινή του κουκούλα,
πέφτει από τον ουρανό κάθε βράδυ,
με το πεινασμένο κόκκινο στόμα του
να ρουφήξει τις πληγές μου.
AS IT WAS WRITTEN
Earth, earth,
riding your merry-go-round
toward extinction,
right to the roots,
thickening the oceans like gravy,
festering in your caves,
you are becoming a latrine.
Your trees are twisted chairs.
Your flowers moan at their mirrors,
and cry for a sun that doesn't wear a mask.
Your clouds wear white,
trying to become nuns
and say novenas to the sky.
The sky is yellow with its jaundice,
and its veins spill into the rivers
where the fish kneel down
to swallow hair and goat's eyes.
All in all, I'd say,
the world is strangling.
And I, in my bed each night,
listen to my twenty shoes
converse about it.
And the moon,
under its dark hood,
falls out of the sky each night,
with its hungry red mouth
to suck at my scars.
August 4, 1974
