Το ποίημα κατοικεί
στο ακουστικό της
χαλασμένης μου ακοής
στη στάμπα που
σημάδεψε
γραμματόσημο Τσάρλι
Πάρκερ
συστημένο και εξπρές
χωρίς προορισμό
Κρύβεται πίσω από τα
στορ των ματιών μου
μουδιάζει τα
ακροδάχτυλά μου πάνω στο del
ρονρονίζει μυστικές
απαλοιφές
πάνω στη γόμα του
μολυβιού μου
στην πιο λευκή σελίδα
στην πιο μαύρη ώρα
στο πιο κόκκινο
κρεβάτι
Το ποίημα κατοικεί
σε κάτι ξύλινες
τάβλες που σπάσανε
από βήματα τροχισμένα
στις μύτες της τονικότητας
Πλάι μου κατοικεί
σαν μεσημεριανή
σιέστα του περασμένου χειμώνα
κι όμως τελείωσε
Θ., 18 Οκτωβρίου 2019
